โลกเปลี่ยน สัตว์ "มนุษย์" เปลี่ยน
โลกาภิวัตน์.....ซัดความโศก
จากมนุษย์โลก...วิโยคเปลี่ยน
ขาวเห็นเป็นดำ...คำของเซียน
พลิกหัวคั่วเหรียญ...เวียนกลับกัน
เส้นผมปริ่มไหม...ใช่บังเขา
พ่อแก่แม่เฒ่า....ต่างเล่าฝัน
ในอดีตขีดเรื่อง...เฟื่องโจษจัน
แสนสุขทุกวัน...ฉันและเธอ
วันนี้ที่เห็น..เช่นที่ว่า
ค่ำคืนตื่นมา...น้ำตาเอ่อ
ไหลอาบทาบแก้ม...แซมละเมอ
ความดีที่เพ้อ....เห้อ “อะไร”
หลายสิ่งยิ่งหาย...คล้ายแตกหัก
คลื่นซ้ำกรรมปัก...เสาหลักใหญ่
เรือน้อยลอยลำ....กลางน้ำไกล
เปรียบชั่วมั่วไป....ในทะเล
น้ำซัดพัดเรือ...เชื่อว่าแตก
กราดเกรี้ยวเชี่ยวแหลก...แยกหักเห
นอนบนชลอ่าว...ราวตังเก
หนุ่มสาวสรวลเส...เซลงกอง
ความคิดจิตนี้..ที่แตกต่าง
เรือเดินเพลินทาง...ทะเลสอง
เปรียบชั่วมั่วถึง...ซึ่งน้ำนอง
เป็นบึงเป็นหนอง...คลองกระจาย
เผยแผ่แพร่พันธุ์...นั่นทั่วถิ่น
สัตว์ร้ายคล้ายกิน..หินสลาย
น้ำลดปลาหมด...อดเจียนตาย
น้ำมาปลาหาย...ตามสายธาร
สัตว์เอยที่เผย...เปรยเปรียบว่า
มนุษย์มนา....น่าประหาร
ความเลวผุดผ่อง...ส่องสันดาน
หมดหมึกผลึกจาร...ขานขับคำ
สุดท้ายหมายความ...ตามที่กล่าว
คนหนุ่มกลุ่มสาว...ราวเลื่อนล้ำ
น้ำเฉื้อยเอื้อยไหล...ใครที่นำ
กลับบ้านลานช้ำ...กลืนน้ำตา
ทะเลเปรียบชั่ว....ทั่วไพศาล
เรือน้อยลอยนาน...สาส์นห่วงหา
โลกเปลี่ยนสัตว์เปลี่ยน...เวียนหมุนมา
ความเลวชั่วช้า...ข้าทุกเอย.....
หทัยกาญจน์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น